In de afgelopen weken werd ik verrast door het effect dat een klassieke vraag over motivatie had op een van mijn coachcliënten.
‘Ik ben het besef kwijt van wie ik ben’, vertelt hij me bij onze intake. ‘En van wat ik wil in mijn leven.’ Mat*, mijn coachcliënt, is midden dertig en heeft de laatste tijd verschillende grote gebeurtenissen in zijn leven meegemaakt. Een verhuizing, ontslag genomen, ziekte in de familie.
‘Iedereen om mij heen heeft een stabiele carrière, partner, kinderen. Ik weet niet hoe ik voor mezelf de juiste beslissingen moet nemen', zegt hij. Wanneer hij anderen om advies vraagt, voelt hij zich verlamd. Hij piekert vaak en zijn ogen zien er vermoeid uit. Hij kan de laatste tijd niet zo goed slapen.
Hoe kan hij erachter komen welke richting hij wil inslaan in het leven, zonder automatisch te volgen wat de maatschappij van hem verwacht?
In onze sessies stel ik hem veel vragen over zijn gedachten, gevoelens en voorkeuren. Ik geef hem oefeningen om te reflecteren en zichzelf beter te leren kennen. Samen zoeken we naar wat hem Mat maakt.
Dan stel ik een vraag die hem echt raakt. ‘Wat voor activiteiten deed je graag als kind?’ vraag ik. Hij is stil en staart me door het scherm aan. Zijn ogen lichten op, hij gaat rechtop zitten en glimlacht. ‘Wow, dat is een interessante vraag. Ik was speels, gek, energiek. Ik was grappig! Zo anders dan ik nu ben.'
Het effect van deze klassieke vraag op hem was aanmoedigend. Hij ging op zoek naar de levensvreugde die hij zich herinnerde en probeerde die te integreren in zijn huidige leven. Zijn zelfvertrouwen groeide naarmate hij beslissingen begon te nemen waarmee hij het gevoel had de speelsheid terug te krijgen in zijn leven.
Wat ik zo leuk vind aan coaching is dat ik ook blijf leren van mijn cliënten. Mat herinnerde me aan de waarde van deze klassieke vraag en hoe belangrijk het is om jezelf toe te staan te zijn wie je was toen je een speels kind was.
Wat deed jij graag als kind?
*Een gefingeerde naam en geanonimiseerd verhaal