‘Het is enorm leuk, maar er komt zoveel op me af,’ zegt Tim*, mijn coachcliënt. De uitdrukking op zijn gezicht verraadt echter dat hij zijn werk helemaal niet enorm leuk vindt. Toen hij met zijn huidige baan begon had hij hoge verwachtingen: het was precies wat hij zocht en zou zich er goed kunnen ontwikkelen. Maar het liep anders dan gedacht.
Tim zucht terwijl hij me zijn verhaal vertelt. Stap voor stap kreeg hij steeds meer stress. De dingen die hij leuk vond - het contact met anderen - kon hij maar weinig doen. Hij kreeg andere taken op zijn bord die niet bij hem pasten. Deadlines, snel beslissingen nemen, presteren. En dat zonder goede begeleiding. Neerslachtig kijkt hij naar beneden. Hij heeft het gevoel dat het aan hem ligt. Maar als hij deze baan zou verlaten, dan zou blijven werken in deze sector waarvoor hij is opgeleid erg lastig worden. Kan ik hem misschien vertellen wat hij moet doen?
In mijn coaching kom ik veel 20’ers en 30’ers tegen die tegen vergelijkbare problemen aanlopen: teleurstelling, hoge verwachtingen, een plek die toch niet blijkt te passen. Soms valt een droom in duigen. En tegelijkertijd hebben ze het gevoel dat ze het wel enorm leuk zouden moeten vinden.
Ik kan Tim niet vertellen wat hij moet doen, maar ik kan hem wel helpen om dat uit te vinden. Waarin zit de teleurstelling? Op welke momenten ervaart hij wel plezier in zijn werk? En wanneer niet? En van wie komen die hoge verwachtingen eigenlijk?
Uiteindelijk gaat het bij Tim vooral over het accepteren dat sommige dingen niet aan zijn verwachtingen voldoen. Dat schept ruimte om verder te kijken. Binnen enkele weken vindt Tim ander werk in dezelfde sector en nu zegt hij met een glimlach tegen me: ‘Het lijkt me echt enorm leuk om het uit te proberen’.
*een gefingeerde naam en geanonimiseerd verhaal